مجلس تصویب کرد؛ دو تا 5 سال حبس، مجازات جلوگیری دائمی از بارداری

نمایندگان با 162 رای موافق 11 رای مخالف و سه رای ممتنع از مجموع 204 نماینده حاضر در مجلس مقرر کردند که این طرح جهت اصلاحات به کمیسیون بازگردد.

نمایندگان مجلس شورای اسلامی کلیات طرحی را به تصویب رساندند که در صورت تصویب جزئیات آن کلیه اقدامات راجع به سقط جنین، عقیم سازی، وازکتومی، توبکتومی و هرگونه تبلیغات راجع به تحدید موالید در کاهش فرزندآوری ممنوع است و افراد متخلف به دو تا پنج سال زندانی محکوم می شود.

به گزارش مهر در جلسه علنی روز سه شنبه مجلس شورای اسلامی بررسی طرح افزایش نرخ باروری و پیشگیری از کاهش رشد جمعیت در دستور کار مجلس شورای اسلامی قرار گرفت.

مخالفان این طرح معتقد بودند مجازات هایی که برای افرادی که مرتکب به اعمال جراحی عقیم سازی شوند عملا قابل اجرا نیست این مجازات ها شامل دو تا پنج سال حبس است که مشخص نیست شامل پزشک، زن و یا مرد می شود اما موافقان این طرح معتقد بودند عمل جراحی عقیم سازی حرام بوده و جز موارد خاص نباید در بیمارستان های دولتی انجام شود.

در پایان پس از بحث های مفصل و علی رغم مخالفت دولت این طرح با 106 رای موافق 72 رای مخالف هشت رای ممتنع از مجموع 207 نماینده حاضر در مجلس به تصویب رسید.

پس از تصویب کلیات محمد ابوترابی فرد نایب رئیس مجلس شورای اسلامی که در غیاب لاریجانی ریاست جلسه را برعهده داشت گفت: کمیسیون های فرهنگی و قضایی و دولت به این طرح نگاه اصلاحی دارند لذا با عنایت ماده 155 آیین نامه داخلی که براساس آن ریاست جلسه می تواند در راستای ارتقای طرح آن را با تصویب مجلس به کمیسیون مربوطه ارجاع دهد رای گیری می کنیم.

نمایندگان با 162 رای موافق 11 رای مخالف و سه رای ممتنع از مجموع 204 نماینده حاضر در مجلس مقرر کردند که این طرح جهت اصلاحات به کمیسیون بازگردد.

در صورت تصویب نهایی این طرح در صحن علنی مجلس کلیه اقدامات راجع به سقط جنین، عقیم سازی، وازکتومی، توبکتومی و هرگونه تبلیغ راجع به تحدید موالید و کاهش فرزند آوری ممنوع است و مرتکب به مجازات مندرج در ماده 624 قانون مجازات اسلامی (دو تا پنج سال حبس) محکوم خواهد شد.

علاوه بر این اشخاص حقوقی که هرگونه تبلیغی در خصوص تحدید موالید بکنند توسطه وزارت ارشاد باید شناسایی شده و به مراجع صالح قضایی معرفی شود.

علاوه بر این کمیسیون بهداشت نام این طرح را به طرح محدود سازی روش های جلوگیری از بارداری تغییر داد.

تماشای والیبال مهم تر است یا شوهر داری؟!

چگونه است که تماشای چند مسابقه والیبال که چند ساعت بیشتر زمان نمی برد و محدود به دوران میزبانی ایران در لیگ جهانی است می تواند ممنوع باشد اما حضور در پارلمانی با اکثریت مردان در وظایف همسر داری و پرورش فرزند اخلال ایجاد نمی کند؟

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- « کار زن، بچه دار شدن و تربیت فرزند و شوهر داری است نه دیدن مسابقات والیبال. یک عده می خواهند هر طور که شده به زن نقش هایی بدهند که مخالف با وظایف شرعی است. زنی که دغدغه اصلی اش رفتن به ورزشگاه و شاغل شدن و این دست مسایل باشد دیگر به وظایف اصلی خود نمی رسد. بروید از همان هایی که می خواهند بروند والیبال تماشا کنند بپرسید چند نفرشان ازدواج کرده اند، از میان آنها که ازدواج کرده اند چند نفرشان بچه دار شده اند و اگر هم بچه دارند چطور بچه خود را تربیت می کنند. اگر خانم ها خیلی مشتاق هستند بروند مسابقات زنان را از نزدیک تماشا کنند.»

این سخنان را سرکار خانم فاطمه آلیا نماینده مجلس شورای اسلامی دربیان لزوم ممنوعیت ورود خانم ها به ورزشگاه ها خصوصا برای تماشای مسابقات جهانی والیبال بر زبان آورده اند.

مادر بزرگ خدا بیامرز، نیز البته گاهی چنین دیدگاهی را مطرح می کرد اما او نماینده مجلس نبود و اگر خود بر ترجیح شوهر داری و بچه داری بر اشتغال زنان و امور دیگر تاکید می کرد به این باور عمل می کرد و «واعظ غیر متّعظ» نبود.

حال آن که عملا و البته ناخواسته سرکار خانم آلیا به آنچه می گوید عمل نمی کند و  ولو از سر اکراه، بیشتر وقت خود را در کمیسیون ها و صحن علنی مجلسی می گذراند که اکثر قریب به اتفاق نمایندگان و کارکنان آن مرد هستند.  چگونه است که تماشای چند مسابقه والیبال که چند ساعت بیشتر زمان نمی برد و محدود به دوران میزبانی ایران در لیگ جهانی است می تواند ممنوع باشد اما حضور در پارلمانی با اکثریت مردان در وظایف همسر داری و پرورش فرزند اخلال ایجاد نمی کند؟

آری، مادر بزرگ مرحوم نیز گاهی چنین دیدگاهی را مطرح می کرد اما او  هیچ گاه لذت بازی والیبال و تماشای آن را از نزدیک نچشیده بود و گرنه هیچ استبعادی نداشت که در رای خود تجدید نظر کند. چون به مراتب از نمایندگان اصول گرای مجلس روشن بین تر بود.

زنان غیرایرانی در ورزشگاه سرپوشیده 12 هزار نفری آزادی تهران محل مسابقات بین المللی والیبال

پیکر «ریچارد فرای» سوزانده شد

پرونده‌ی دفن فرای در ایران شاید با سوزاندن پیکر او بسته شد؛ اما پرونده‌ی بی‌وفایی مسوولان ایرانی در عمل به عهد خود و جامه‌ی عمل پوشاندن به آخرین خواسته‌ی کسی که سال‌های زیادی از عمرش را در راه شناختن و معرفی کردن ایران گذاشت، همچنان باز است.

 پیکر «ریچارد فرای» - ایران‌شناس آمریکایی - سوزانده شد تا دیگر گوش و چشمی منتظر رسیدن خبر عملی شدن وصیتش، یعنی دفن شدن در اصفهان - شهری که آن را دوست داشت - نباشد.
 
به گزارش ایسنا، هفتم فروردین‌ماه امسال (27 مارس 2014) «ریچارد نلسون فرای» - ایران‌شناسِ آمریکایی - در سن 94 سالگی در شهر بوستون آمریکا درگذشت. او سال‌ها پیش وصیت کرده بود تا پس از مرگ، در کنار زاینده‌رود در اصفهان دفن شود؛ اما با وجود موافقت دو رییس‌جمهور وقت ایران با این پیشنهاد، به‌دلیل اتفاق‌هایی که پس از مرگش افتاد، برای خاکسپاری به ایران منتقل نشد، تا این‌که چندی پیش، پیکر او در همان شهر بوستون سوزانده شد.
 
دکتر تورج دریایی - یکی از همکاران ایرانی پروفسور فرای در آمریکا و استاد تاریخ ایران و جوامع فارسی زبان دانشگاه کالیفرنیا در شهر ارواین آمریکا - با تأیید خبر سوزانده شدن پیکر فرای، به خبرنگار ایسنا گفت: دو هفته‌ی پیش، خانواده‌ی پروفسور فرای پس از 73 روز انتظار برای رسیدن خبری از ایران و دادن اجازه برای دفن پیکر این ایران‌شناس در این کشور، بالاخره تصمیم گرفت پیکر او را بسوزاند؛ اما هنوز نمی‌دانم قرار است با خاکستر او چه کنند.
 
«ریچارد نلسون فرای» در نوجوانی با مطالعه‌ی داستان‌های تاریخی، به شرق و تاریخ آن علاقه‌مند شد. به همین دلیل، همزمان با تحصیل در رشته‌ی فلسفه در دانشگاه ایلینوی، در رشته‌ی تاریخ نیز به تحصیل پرداخت و زبان‌های عربی و ترکی و همچنین هنرهای اسلامی را آموخت. او پس از آشنایی با «آلبرت اومستد» مجذوب سخنان او درباره‌ی کشفیات جدید موسسه‌ی شرق‌شناسی در تخت جمشید شد و مطالعات خود را در این زمینه دنبال کرد. پس از گذراندن دوره‌های چین‌شناسی و باستان‌شناسی چین و ژاپن، نزد «محمد سمسار» که مدرک دکتری از دانشگاه پنسیلوانیا داشت، زبان فارسی را آموخت.
 
فرای به کمک او، کتاب «تاریخ بخارا» اثر نرشخی را ترجمه کرد و همین، به رساله‌ی دکتری او در دانشگاه هاروارد تبدیل شد. او در سال‌های ۱۹۴۳ و ۱۹۴۴ میلادی به ایران، افغانستان و هند سفر کرد و در این سفرها به آثار باستانی علاقه زیادی پیدا کرد. فرای از سال 1948 تا 1990 عضو هیئت علمی دانشگاه هاروارد بود و به‌عنوان استاد مهمان در کشورهای مختلف از جمله ایران (شیراز) به تدریس پرداخت.
 
فرای از سال 2001 تا 2010 عضو افتخاری سازمان «پرشن گلف آن‌لاین» بود و همواره با ارسال نامه خطاب به تحریف‌کنندگان، از نام «خلیج فارس» دفاع می‌کرد.
 
از کتاب‌های بسیاری که فرای درباره‌ی تمدن ایران و ایرانیان نوشته‌ است، می‌توان به ترجمه‌ی «تاریخ بخارا»، «میراث باستانی ایران»، «عصر زرین فرهنگ ایران» و «تاریخ باستانی ایران» اشاره کرد.
 
پرونده‌ی دفن فرای در ایران شاید با سوزاندن پیکر او بسته شد؛ اما پرونده‌ی بی‌وفایی مسوولان ایرانی در عمل به عهد خود و جامه‌ی عمل پوشاندن به آخرین خواسته‌ی کسی که سال‌های زیادی از عمرش را در راه شناختن و معرفی کردن ایران گذاشت، همچنان باز است.